Speels

Kadootje

Zondagochtend begon met een kadootje van Puka op het kleed. "Kijk baas, zelf gevangen" smakte ze. s'Nachts werd ik al wakker van een hoop lawaai, maar iets in mij weigerde op te staan. Niets ernstigs zo bleek, alleen een gevangen muisje. Fijn zo, natuurlijke ongedierte bestrijding!

De hond van de kapper

Jaren geleden, toen ik nog in het centrum woonde, maakte ik regelmatig een wandelingetje richting Jordaan. De looiersgracht om precies te zijn. Want daar, bij de kapper op de hoek, lag dé hond. Een compleet bruine, dunne, spitse hond, met enorme oren en dé blik.

En omdat ik destijds toch echt geen hond kon hebben op dat kleine huisje aan de gracht, droomde ik ooit, dat ik als ik er de ruimte voor had, zo'n hond zou krijgen als 'de hond van de kapper'. Ik liep dus regelmatig langs het raam, om hem daar te zien liggen.

Afgelopen zaterdag, fietsend naar huis, kwam ik hem weer tegen. Dé hond van de kapper. In een bakje op de fiets met zijn baasje. Geheel relaxed liet hij zich voortfietsen, terwijl ik de man aansprak. We raakten al gauw in gesprek over onze honden. Ik vertelde hem, dat zijn hond bij mij de podenco-liefde aan had gewakkerd. Hij vertelde mij over zijn 'Simon', die hij als pup mee had genomen vanuit Ibiza. Overal ging hij nu mee naar toe. Wat een geweldig beest.

Thuis wachte nu mijn eigen hond van de kapper. Mijn eigen podenco. Wat een fantastisch beest!

Helaas heb ik geen foto van hem, maar deze komt toch aardig overeen. Hij is beduidend kleiner en fijner dan Puka, en geheel bruin. Een mini-Puka, eigenlijk.

Parade

Wonen in onze hoofdstad is zo af en toe best leuk. Je hoeft nooit ver te reizen voor een leuk museumbezoekje, er is altijd wel een supermarkt open, en je kunt vanaf s'ochtends al naar de bioscoop. Kortom, altijd wel iets te doen, voor wie dat wil.
Ik heb het geluk, dat ik aan randje stad woon, en dan wel het goede randje; in de buurt van de amstel. Met aan het einde van de straat een aardig park.

Na ruim 10 maanden loopt Puka daar sinds kort los. Ja, los! Iedere dag, wel drie, vier keer per dag. Rennen, spelen en achter vogels jagen. Ze is zoveel rustiger en blijer geworden sinds dat goed gaat. Netjes blijft ze binnen de lijntjes van het park. Een luxe voor de baas, die daar ook met volle teugen van geniet. Minder trekken, meer fun, en een goede traktatie op een lange wandeling. Puka weet dat ze dan mag spelen. Ook kan ik er nu, (voor veel hondenbezitters heel normaal) met een boekje gaan zitten, en haar daar lekker uren haar gang laten gaan.
Soms gaat ze een heel eind van me weg, om dan vervolgens met een topsnelheid terug naar me te rennen en me te begroeten met een onfrisse lebber. Of knagend aan een stokje voor me liggen.
Het leven kan soms zo mooi zijn.

Maar nu is dat bijna voorbij. Dat zit zo. De gemeente heeft, juist op het fijne (en voor ons enige nabije losloopplek) park, besloten dat juist dààr de Parade neerstrijkt. Nu is dit al jaren zo, maar zonder hond merk je dat minder.
Leuk hoor. Afgezien van óf het leuk is, betekend het dat de hele wijk wordt afgesloten, je je fiets nergens kwijt kan, dronkelappen in je deurportaal, en een metershoog hek om het terrein.

Zijn we net zover dat we onze dame kunnen laten loslopen zonder een uur in de auto te zitten; heb je dit weer. En ook al duurt de Parade maar 2,5 week, voor ons duurt ie ruim 6 weken. Opbouwen, afbouwen en daarna nieuw gras inzaaien.
Dat zijn zo de kleine problemen van de podencobezitter. Het wordt weer aangelijnd wandelen, er zit niets anders op, het zal wennen zijn.


Het Parade terrein, sinds kort Puka's eigen renbaan.