C'est une Charnique!

Twee weken lang in rust ruimte en natuur! Kortom, een echte Puka habitat! Ze voelde zich erg thuis in de heerlijke tuin om onze 'gite'. Wat een luxe!
Ook in Frankrijk trok ze veel bekijks en werden we regelmatig aangesproken. Wat is dat voor hond? De Fransen wilden het weten en ik antwoordde dan maar in mijn gebrekkige kennis, dat het een 'chien de chasse' is, een Charnique, qui chasse des lapins. Vergeef me dus mijn frans.

A la campagne is het trouwens op een bepaald tijd per jaar, jachtseizoen, de fransen jagen graag. Puka had er vast goed dienst kunnen doen. Via bordjes wordt je op de hoogte gehouden, welk stuk bos jachtgebied is.

Verder heeft iedere fransman wel een hond op het platteland. Ik zag veel franse bulldogs, beaucherons en franse jachthondjes. Ze zijn helemaal gewend aan de hond en dat is te merken aan hun (veel) makkelijke en opener houding tegenover de trouwe viervoeter. Hier in Nederland zie ik regelmatig mensen angstig voor honden, welke ze dan liever uit de weg gaan. Maar niet in de morvan, en waarschijnlijk bijna heel frankrijk. Ik vond de Morvan een zeer hondvriendelijke regio, waar de hond (bijna) overal welkom is. Dus ging Puka dan ook bijna altijd mee.

Loslaten was geen optie overigens, want boeren mogen, als je hond in hun weiland komt, naar het geweer grijpen. En ik had het eerlijk gezegd ook niet aangedurfd. Het gebied is zo ondoordringbaar bebost en uitgebreid. In de tuin kon ze lekker loslopen, en verder aan de lange lijn. De morvan is bij uitstek een wandelgebied, met veel uitgezette routes. Van hele dagtochten, tot een paar uur. We zagen echt de prachtigste bossen en middeleeuws aandoende dorpjes.

Ondanks de hoge temperaturen, en de vele riviertjes en meren, wilde Puka niet, zoals veel honden maar wat graag doen, verkoeling in het water zoeken. Normaal ben ik daar wel blij mee. Geen waterballet en stinkende hond in huis. Maar nu leek het me leuk, als ze met me mee zou zwemmen.

Maar dat had ik gedroomd. Zelfs pootje baden was not done. Angstig keek ze me na, als ik ging zwemmen, en hield me dan scherp in de gaten. Op een werkelijk snikhete dag, droeg ik haar daarom een klein stukje het water in. Daar bleef ze verwonderd bij me zitten. Maar na een paar minuten had ze wel weer genoeg van de zwemles en daar bleef het dan ook bij. Het zal nooit een waterrat worden, soit!
Wel een echte klimmer, die maffe berggems. Moeiteloos klimt en klauterd ze over hoge stenen en rotsen. Ze had er alle plezier in. En daar gaat het tenslotte om!
Kortom, een geslaagde regio voor hondenbezitters, en zeker voor die van de 'Charnique'.
Mais oui!