Dat wil zeggen, aan de kant van de stad. Aan precies de andere kant tieren de konijnen welig, het is daar mooier wat natuur betreft, maar niet erg podi-proof.
Met de komst van de herfst lijkt het wel of ook de muizen steeds talrijker worden. Dat merk ik aan het volgende gedrag: Een sprong, een kwispelstaart, twee slaande poten en vervolgens klaaglijk gepiep. Er komen gemiddeld zo'n 3 muizen per dag om het leven door mijn hond.
Het heeft voor mij als gevolg dat er zo om de 10 meter weer moet worden gewacht omdat er weer een slachtoffer is ontdekt, en vaak loop ik maar gewoon door. Het idee is, dat hoe verder ík weg ben, ze dan uiteindelijk zich naar me voegt en me achterna loopt. Het maakt Puka allemaal niks uit. Zolang ze op terrein is dat ze als haar terratorium beschouwd, voelt ze er maar bar weinig voor zich na 100 meter bij haar baas te voegen en sámen te wandelen.
Haar jachtinstinct roept, en ook al roept de baas harder, ze blijft net zo lang graven tot het volgende slachtoffer is gemaakt.
En hoewel het naar de hond toelopen door de hond schijnt te worden opgevat als het tonen van zwakte, is het toch wel noodzakelijk als je niet uren lang wilt wachten tot mevrouw er dan ein-de-lijk genoeg van heeft. Ik heb maar vast een warm mutsje en handschoenen aangeschaft, want ik voorzie nog lange wandelingen deze dagen.
